Oogartsen en stamcelonderzoekers van het Universitair Ziekenhuis Antwerpen (UZA) zijn erin geslaagd hoornvliesweefsel uit stamcellen te kweken en te transplanteren. Een medische wereldprimeur die het leven van Linda Thys (46) uit Berendrecht heeft veranderd. 19 jaar geleden raakte zij zo goed als blind aan haar rechteroog na een ongeluk met ammoniak. Dankzij de nieuwe techniek ziet ze weer.
Als onthaalmoeder had Linda Thys 19 jaar geleden de fles ammoniak waarmee ze haar ramen poetste veilig weggezet voor grijpgrage kinderhandjes: op de bovenste plank in de garage. Het noodlot sloeg toe toen ze bij het wegnemen van een ander product de volle fles omstootte.
“Alle ammoniak spatte in mijn gezicht. Door weinig kordaat optreden van de spoedarts en de dokter kon het product drie dagen doorbranden. Daarna was het te laat”, vertelt ze.
Karton
“Mijn rechteroog was een kartonnen oog geworden. De eerste week na het ongeluk kon ik nog redelijk zien, maar omdat het hoornvlies door de chemische verbranding zo broos was geworden en zich bij ieder scheurtje nieuwe littekens vormden, werd ik gaandeweg blind aan dat ene oog.”
Linda had het er heel moeilijk mee. “Je moet eens een dag met een afgeplakt oog rondlopen om te weten hoe het voelt om geen dieptezicht meer te hebben. Ik botste overal tegenaan omdat ik niets van rechts zag aankomen. Het is ook heel vermoeiend.” Niet alleen het verlies van zicht woog op Linda. “Ook het uitzicht. Mijn oogwit zag grijs. Mijn ooglid viel vanzelf dicht zonder dat ik het merkte. Mensen staarden me na. Als ik ergens naartoe ging, voelde ik me bekeken.”
Experimenteel
Een tweetal jaar geleden klopte Linda aan bij een oogarts voor een hoornvliestransplantatie. “Uiteindelijk werd ik doorverwezen naar oogarts Carina Koppen in het UZA. Toen ze met me sprak over een nieuw, experimenteel stamcelonderzoek, aarzelde ik niet. Ik had niks te verliezen.” Eind augustus werden onder plaatselijke verdoving stamcellen uit de limbus - waar het oogwit overgaat naar het doorzichtig deel - van het gezonde oog van Linda weggenomen.
“Die cellen vermenigvuldigden zich zo snel, dat het UZA op 9 september al een transplantaat van 12 mm had opgekweekt om op mijn aangetaste hoornvlies te bevestigen. Na een week kon ik al lezen met mijn rechteroog. Weliswaar koeien van letters, maar voor mij was het een wonder.”
Dubbele primeur
Volgens het UZA vormen de techniek waarmee de stamcellen werden gekweekt en de operatietechniek een dubbele medische primeur. Professor Marie-José Tassignon, diensthoofd oogheelkunde: “Het gekweekte hoornvliestransplantaat zal in veel gevallen slechts een tussenstap zijn naar een nieuw donorhoornvlies. Want alleen dan kan het zicht maximaal worden hersteld. Maar het uit stamcellen gekweekte transplantaat verkleint de kans op afstoting van een donorhoornvlies.”
“Ik kan mijn oog veel beter openhouden. Mijn iris is ook al bruiner, hoewel er altijd wel een dof vlekje zal in blijven”, zegt Linda. “Mijn kinderen en kleinkinderen moeten wennen aan een mama en oma met twee ogen, van wie de wereld letterlijk groter is geworden. Het is zo fijn om opnieuw te zien wat er rond mij gebeurt. Ik hoop dat deze nieuwe techniek nog veel mensen mag helpen.”
Linda had geluk dat ze nog een gezond oog had om stamcellen uit te nemen. “Klopt, maar bij andere mensen komt familie in aanmerking.” Het UZA gaat zijn techniek nu ter beschikking stellen voor samenwerking met andere Belgische ziekenhuizen.
Bron:GVA
SIMBA
Als onthaalmoeder had Linda Thys 19 jaar geleden de fles ammoniak waarmee ze haar ramen poetste veilig weggezet voor grijpgrage kinderhandjes: op de bovenste plank in de garage. Het noodlot sloeg toe toen ze bij het wegnemen van een ander product de volle fles omstootte.
“Alle ammoniak spatte in mijn gezicht. Door weinig kordaat optreden van de spoedarts en de dokter kon het product drie dagen doorbranden. Daarna was het te laat”, vertelt ze.
Karton
“Mijn rechteroog was een kartonnen oog geworden. De eerste week na het ongeluk kon ik nog redelijk zien, maar omdat het hoornvlies door de chemische verbranding zo broos was geworden en zich bij ieder scheurtje nieuwe littekens vormden, werd ik gaandeweg blind aan dat ene oog.”
Linda had het er heel moeilijk mee. “Je moet eens een dag met een afgeplakt oog rondlopen om te weten hoe het voelt om geen dieptezicht meer te hebben. Ik botste overal tegenaan omdat ik niets van rechts zag aankomen. Het is ook heel vermoeiend.” Niet alleen het verlies van zicht woog op Linda. “Ook het uitzicht. Mijn oogwit zag grijs. Mijn ooglid viel vanzelf dicht zonder dat ik het merkte. Mensen staarden me na. Als ik ergens naartoe ging, voelde ik me bekeken.”
Experimenteel
Een tweetal jaar geleden klopte Linda aan bij een oogarts voor een hoornvliestransplantatie. “Uiteindelijk werd ik doorverwezen naar oogarts Carina Koppen in het UZA. Toen ze met me sprak over een nieuw, experimenteel stamcelonderzoek, aarzelde ik niet. Ik had niks te verliezen.” Eind augustus werden onder plaatselijke verdoving stamcellen uit de limbus - waar het oogwit overgaat naar het doorzichtig deel - van het gezonde oog van Linda weggenomen.
“Die cellen vermenigvuldigden zich zo snel, dat het UZA op 9 september al een transplantaat van 12 mm had opgekweekt om op mijn aangetaste hoornvlies te bevestigen. Na een week kon ik al lezen met mijn rechteroog. Weliswaar koeien van letters, maar voor mij was het een wonder.”
Dubbele primeur
Volgens het UZA vormen de techniek waarmee de stamcellen werden gekweekt en de operatietechniek een dubbele medische primeur. Professor Marie-José Tassignon, diensthoofd oogheelkunde: “Het gekweekte hoornvliestransplantaat zal in veel gevallen slechts een tussenstap zijn naar een nieuw donorhoornvlies. Want alleen dan kan het zicht maximaal worden hersteld. Maar het uit stamcellen gekweekte transplantaat verkleint de kans op afstoting van een donorhoornvlies.”
“Ik kan mijn oog veel beter openhouden. Mijn iris is ook al bruiner, hoewel er altijd wel een dof vlekje zal in blijven”, zegt Linda. “Mijn kinderen en kleinkinderen moeten wennen aan een mama en oma met twee ogen, van wie de wereld letterlijk groter is geworden. Het is zo fijn om opnieuw te zien wat er rond mij gebeurt. Ik hoop dat deze nieuwe techniek nog veel mensen mag helpen.”
Linda had geluk dat ze nog een gezond oog had om stamcellen uit te nemen. “Klopt, maar bij andere mensen komt familie in aanmerking.” Het UZA gaat zijn techniek nu ter beschikking stellen voor samenwerking met andere Belgische ziekenhuizen.
Bron:GVA
SIMBA